Γραμμικοί ελαιώνες στη Γερμανία; Και όμως γίνεται. Κι όχι απλά γίνεται, αλλά αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου της Γερμανίας να καλύπτει μόνη της σχεδόν το 100 % των αναγκών της χώρας. Ήδη οι επιχειρήσεις βιολογικών τροφίμων ξεπερνούν τις 100.000, ενώ το σχέδιο της χώρας για την επόμενη δεκαετία επεκτείνεται δυναμικά και στο ελαιόλαδο.
Η συγκεκριμένη προοπτική, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αντίστοιχοι γραμμικοί ελαιώνες αναπτύσσονται τόσο στην Τυνησία, όσο και στην Τουρκία, έχει αρχίσει να προβληματίζει έντονα τους τοπικούς παραγωγούς που βλέπουν τον ανταγωνισμό να τους … κύκλωνει.
Ως αντιστάθμισμα στην αναπτυξιακή προοπτική των γύρω από την Κρήτη χωρών, οι Κρητικοί παραγωγοί βλέπουν μόνο μία λύση κι αυτή δεν είναι άλλη από την συνολική συνεργασία με την παραγωγή ενός brand το οποίο θα αξιοποιεί το «Προϊόν Γεωγραφικής Ένδειξης» και θα εκμεταλλεύεται πλήρως την ποιότητα του κρητικού εξαιρετικού παρθένου ελαιολάδου. Σε
Σε αυτή τη λογική φαίνεται να καταλήγουν ολοένα και περισσότεροι παραγωγοί κι ολοένα και περισσότερες Ενώσεις, που θεωρούν ότι για να «χτυπήσουν» τον ανταγωνισμό πρέπει να αλλάξουν άρδην τη λογική που ως τώρα ισχύσει. Στο μεταξύ, αυτό που θεωρείται ζητούμενο είναι μια εθνική στρατηγική, η οποία να καθορίζει τους βασικούς άξονες και στη συνέχεια μία Περιφερειακή Στρατηγική, που θα εξειδικεύει στο προϊόν «Κρήτη».
Όλα αυτά βέβαια, περνούν μέσα από την τυποποίηση και τη λογική του εξωστρεφούς marketing διότι θεωρείται ότι η διάθεση κι εξαγωγή του χύμα ελαιολάδου, αν δεν έχει «πεθάνει» ήδη «πνέει τα λοίσθια».
Η φετινή καταστροφική χρονιά για τους παραγωγούς εκτιμάται ότι αποτελεί χρονιά επαγρύπνησης κι αύξησης ταχύτητας, σε μια λογική που η Κρήτη θα αφήσει πίσω τις εξαρτήσεις από τις επιδοτήσεις και θα κοιτάξει στο μέλλον και την καινοτομία στην αγροτική παραγωγή. Γιατί όμως έχουν αρχίσει να «χτυπούν καμπανάκια» στους τοπικούς παραγωγούς και γιατί έχει δημιουργηθεί όλος αυτός ο θόρυβος; Τα πράγματα είναι ίσως πιο απλά απ’ όσο θεωρούνται.
Η Τυνησία, η Τουρκία, ακόμα και η Γερμανία και βόρειες χώρες έχουν μπει στη λογική ανάπτυξης «γραμμικών ελαιώνων». Αυτό σημαίνει ότι οι ελιές φυτεύονται με τέτοιο τρόπο και σε τέτοια σημεία, που η ελαιοσυλλογή πραγματοποιείται χωρίς ουσιαστικά ανθρώπινη παρέμβαση, αλλά με ειδικά τρακτέρ και κρουστικά μηχανήματα. Δηλαδή, οι ελιές μαζεύονται χωρίς εργάτες, χωρίς μεγάλο κόστος και σε πολύ γρήγορες ταχύτητες. Κι ακόμα κι αν οι κοντινές χώρες στην Κρήτη δεν έχουν καταφέρει ακόμα να φθάσουν σε κορυφαίο επίπεδο, είναι θέμα χρόνου να το ψάξουν.
Εμείς αντίστοιχα στην Κρήτη, συνεχίζουμε να αξιοποιούμε τους οικογενειακούς κλήρους, τα κατακερματισμένα ελαιόδεντρα και τις παραδοσιακές μεθόδους ελαιοσυλλογής, διανθισμένες ίσως με κάποιες … ηλεκτρικές βέργες.
Θέλοντας και μη, σε πολύ λίγα χρόνια από τώρα δεν θα μπορούμε να αγγίξουμε καν τον ανταγωνισμό. Μόνη λύση φαντάζει η αξιοποίηση της ποιότητας, του marketing και των γευστικών και θρεπτικών συστατικών. Το ερώτημα είναι βέβαια, πόσο γρήγορα θα μπορέσει να αντιδράσει η Κρήτη και πόσο άμεσα μπορούν να έρθουν αλλαγές, σε ένα σύστημα που εξακολουθεί να βρίσκεται αρκετά χρόνια πίσω.