Δεν έχω σπίτι πίσω για να ’ρθω
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ.
Δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά
Ο αμανές τραγουδημένος από τον Αχ. Μπαντανά μας έκοψε την ανάσα. Το κολλυβόζουμο φτιαγμένο από τις παλιές μικρασιάτισσες μας βοήθησε, στην αυλή ετούτου του παλιού προσφυγικού σπιτιού, να αισθανθούμε το θρήνο του ξεριζωμού και την ιερή υποχρέωση της μνημόνευσης.
Στα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια σειρά από εξαιρετικές εκδηλώσεις. Οι άνθρωποι της Ν.Κίου συνέχισαν να αναζητούν τα τεκμήρια που δεν θα επέτρεπαν στην ιστορία των προγόνων τους (μας) να μετατραπεί σε επετειακή ανάμνηση.
Έτσι στηρίζουν την ιστορική μνήμη, εμπλουτίζοντας κάθε φορά με νέους τρόπους τη διαδρομή που αρχίζει με τον διωγμό από την Κίο της Βιθυνίας και την εγκατάσταση στη Ν.Κίο της Αργολίδας. Σ’αυτό συνέβαλε και η εξαιρετική παράσταση η οποία οργανώθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο και παρακολουθήσαμε την Κυριακή 31/3 με επίκεντρο μια από τις τελευταίες προσφυγικές κατοικίες, για την οποία γίνεται προσπάθεια να αποδοθεί στην τοπική κοινότητα.
Η παράσταση που πραγματοποιήθηκε με τη σκηνοθετική φροντίδα του Γιάννη Σαρρήγιανη, όπως και οι δυο προηγούμενες, πλαισιώθηκαν και υλοποιήθηκαν με τρόπο κυρίως συγκινητικό από τους πολίτες της Ν.Κίου σε διάφορους ρόλους.
Το σύνολο ήταν εξαιρετικό! Με ιδιαίτερη χαρά θα περιμένουμε το αποτέλεσμα της ερευνητικής συνέχειας που ανακοινώθηκε για το καλοκαίρι. Σίγουρα θα είναι το ίδιο συγκινητική, ποιοτικά άψογη και ουσιαστικά παιδαγωγική.
